adam, gözlerinin içi gülümseyen Eylül’ün kucağına. Bir sonbahar akşamı eğilir saçlarının arasından kadının tatlı sözlerine, yas’lı gözlerine dokunur ve kulağına fısıldar:

“Ben olmasam da sen yaz, her satırın bir nefestir bana.”

Tebessüm halindedir yanaklarındaki yaşlarıyla kadın:

“Canım yanıyor” der.

“Sen yoksan, mutluluk çok uzağımda. Ne olur, acılarını kapının dibindeki paspasın altına it ve sadece “biz”i al… İki yürek, cennetin yollarına koyulalım... Gece şahidimiz, gündüz şahidimiz… Avuç içlerinde soluklanırken hüzünlerim, sar beni öpüşlerinle… Mutluluğa uzanalım... Ufuklarda adlarımız, rüzgârın koynunda çalınan şarkımızla sonsuzluğa karışalım sevgili... Ne olur gitme, ömrümüzü birbirine katıp birlikte ölelim”

Koca yürekli adam susar, yabancı bir güz düşer aklına.

Karanlığı soyunur gece bir “an” ve o an hiç yaşanmamıştır aslında. Ayrılığın nişanıdır fondaki müzik ki “başladığı gibi biter”… Hüzün şehrindeki taş duvarlar yıkılır yüreği hasret kaplarken. Ayrılık şarkıları çalmaya başlar rüzgâr, yüreği kahredici bir hüzün kaplar. Yaşanmamış bir sevdanın üçüncü tekil şâhısı olmanın anlatılmaz derdiyle bir çığlık çizgisinde düşmeden yürümeye çalışır genç kadın.

Birlikte mutluluğun resmini yapmak istedikçe, renklerin cümlesi ayaklanır. Siyah bir matemdir çerçevelere dökülen. Yakılır resimler özlemle. Sisli bir hayaldir yaşanan, gecikmeli masum bir tebessüm uğruna serilen bir geçmişe gülüm/ser…

Rüzgâr yine hoyratça incitir, bülbül güle hasret döner altın kafese. Simsiyah bir zemheri giyinir ağıtlar yakan sevda. Elinden akıp gider mavi düşler. Göçmen bir sevdadır anlaşılamayan. Umudu kurda kuşa yem olur. Zamansız bir depremle yalnızlık sarar genç kadını… Kor ateşlerde sonsuz bir kâbus yaralarken, elleri kanar sevdanın. Cesaretini toplar suskunluğun bitimlerinde ve sevdaya yenilmişliğini kabullenir.

Her satır bir nefes ise
Acılara gülümser cümleler
Güller salınır tatlı nağmelerle
Tam yakın olurken mesafeler
Satırlarda yanar sevda alfabesi
Ayrılık tüter…

Şubat 2008

Ayşegül TEZCAN

Ayşegül Tezcan