mavi bulutlardan. Toprağın ve sonbaharın cesur kızı oluyor “Eylül”… Yanıp tutuşurken hüzünler, adaklar adıyor çocuksu sevinçlere… Düşlerine yanaşıyor, hazana dalaşıyor gül yaprakları. Gözlerinde bir damla yaş olurken özlem; ”Ben Eylül’üm” der genç kadın savrulan hırçın saçlarıyla zamanların ötesinde.

Bacalarından ayrılık tüten köhne bir şehirde yürümeye devam eder gamzelerindeki yorgun güllerle. En çok kendine kızar giderken, sol yanını yoklar arada bir… Koca yürekli bir adamın izini sürer yorumsuz. Taze gülfidanları eker adımlarının değdiği yere. Özlemli gözyaşlarıyla sular, dağlara taşlara vurur hasreti güne geceye yazar. Solgun anıları kanarken; adressiz son mektuplardan okur, satırlarda yanan iadesiz taahhütsüz sevdaları.

Her rüzgâr incitir biraz ve içinde saklı kalan hayatla “o” bir sonbahardır. Güne geceye yazarken özlemi, bir isyan ezgisiyle bakar nemli gözleri. Gurbetkar nazlı bir umut filizlenir düşlerde. Duyulmayan bir çığlık yankılanır yüreğin iç kıvrımlarında. Ağlayan bir sevdanın elleri duaya durur. Doğmayan bir güneş uzanmak ister güne, susar ve gider gecenin mateminde ardına bakmadan. Yorgun bir gözyaşıdır unutulmuş kirpiklerden akan, yürekte çözülmüş bir sevdanın damlalarıdır gözyaşları.

Hüzünlü bir şehrin kenar mahallesinin çıkmaz sokağında, bir sessiz filmdir terk ediş. Gönülsüz de olsa uğrar yürek. Gökleri kıskandıran, tüm Leyla’lara